ΣΑΝ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ...

                                                                      (the return Rene Magritte)

Οι αρχαίοι  πίστευαν σε τρεις σχετικές θεότητες,τον Ύπνο, το Μορφέα και τον Όνειρο. Ο Όνειρος ήταν ο αγγελιοφόρος του Δία που τον έστελνε την ώρα του ύπνου στους ανθρώπους για να τους συμβουλέψει η να τους αποκαλύψει τα μελλούμενα.

Σύμφωνα με τον Ομηρο υπάρχουν δυο είδη ονείρων, τα ψεύτικα, που προέρχονται από τις ΄΄πύλες του Ελεφαντοστού΄΄ και τα πραγματικά, που προέρχονται από τις ΄΄ πύλες του Κέρατος΄΄. Η Πηνελόπη, που είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τον Μορφέα, γνωρίζει την διαφορά τους και θεωρεί ότι είναι μηνύματα των θεών.

Ολόκληρη η θεωρία της ψυχανάλυσης του 20^ου αιωνα στηρίζεται στα όνειρα.  Ο Φρουντ τα θεωρουσε σαν την Βασιλική Οδό προς το Ασυνείδητο και αναφέρει  ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πλήρη επίγνωση στην διάρκεια του ύπνου τους και ότι μπορούν να κατευθύνουν με την θέληση τους τα όνειρα τους. Θεωρούσε  ότι το ασυνείδητο αποτελείται από τις απωθημένες γενετήσιες επιθυμίες, ενώ ο Αντλερ από τις απωθημένες ορμές μας για την απόκτηση εξουσίας και δύναμης.

Ο Γιούνγκ πίστευε ότι εκτός από αυτές τις απωθημένες επιθυμίες το ασυνείδητο περιλαμβάνει και την προσωπική μας εμπειρία και γι’ αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί προσωπικό ασυνείδητο. Και υπάρχει και, το συλλογικό ασυνείδητο, που αποτελείται από τις μνήμες κα τα πρότυπα συμπεριφοράς που αναπτύξαμε σε όλο το διάστημα της ιστορίας της ανθρωπότητας. Οι εικόνες  από το συλλογικό ασυνείδητο ονομάζονται απο το Γιουγκ Αρχέτυπα.

Τα όνειρα δεν πρέπει να λαμβάνονται ως τα πραγματικά αισθήματα του συνειδητού μυαλού αλλά ως ένα "παράθυρο" στο υποσυνείδητο, προσφέροντας προτεινόμενες λύσεις για ένα πρόβλημα του συνειδητού κόσμου του ατόμου.

Το πρόβλημα όμως υπάρχει όταν ο άνθρωπος  «κοιμάται» ενώ είναι ξύπνιος. Μπορεί να κινείται, να μιλά με τους άλλους,  να εργάζεται, αλλά όμως αν ρίξουμε μια ματιά στον εσωτερικό του κόσμο, στις σκέψεις του, στις αιτίες των πράξεων του, θα δούμε ότι βρίσκεται σε πλήρη ύπνωση. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο, γιατί  δεν έχει επίγνωση του εαυτού του. Σαν μια καλοκουρδισμένη  μηχανή, χωρίς συνείδηση, με άτακτες  σκέψεις ,θολά  και τρικυμισμένα συναισθήματά , ζει στον δικό του υποκειμενικό κόσμο  με  ένα υπερτροφικό εγώ  και εμμονικές  συμπάθειες ή αντιπάθειες και ανεξέλεγκτα «θέλω». Αυτή η μικρονοική  κοσμοθεωρία του τον έχει απομονώσει από τον κόσμο, την ουσία του και την αλήθεια του και τον καθιστά ξένο με τον ίδιο του τον εαυτό. Τι είναι αυτό που μας διαφεύγει τελικά; Η διορατικότητα  η ρευστότητα και η μη ταύτιση με τις «σκιές».

Η αυτοπαρατήρηση είναι ένα τρόπος για να γνωρίσει ο άνθρωπος τον εαυτό του, και αποτελεί το μέσον για να αφυπνιστεί και να αντιληφθεί  την  ταύτισή του με χιλιάδες πράγματα, συνήθειες, φοβίες και άλλα συναισθήματα, που εκδηλώνονται πολλές φορές στα όνειρα του γιατί ο άνθρωπος λόγω της κοινωνικής του ένταξης καταπιέζει και απωθεί στο υποσυνείδητο.

Η ψυχολογική μας υγεία και ισορροπία προυποθέτει την αναγνώριση της σχέσης ανάμεσα στο συνειδητό και στο ασυνείδητο. Κάθε συνειδητό γεγονός έχει ένα αντίστοιχο αντίθετο γεγονός στο ασυνείδητο.

Η επιστήμη  παραδέχεται ότι ο κόσμος που μας περιβάλλει δεν είναι τόσο οικείος και ασφαλής και παύει να στηρίζεται σε ντετερμινιστικά δεδομένα . Οι σύγχρονες θεωρίες μας βεβαιώνουν ότι τίποτε λοιπόν δεν είναι βέβαιο  σε ένα απρόβλεπτο Σύμπαν, ενώ πρωτεύοντα ρόλο παίζει ο παρατηρητής-συνείδηση στη  δημιουργία της αντικειμενικής πραγματικότητας.

 Η θεωρία της σχετικότητας, και η Κβαντική φυσική, διαλύοντας  κάθε καθησυχαστική μας ψευδαίσθηση ,  απέδειξαν ότι δεν μπορούμε να υποθέτουμε πια ότι ένα γεγονός καταλαμβάνει μια ιδιαίτερη θέση στο χωρόχρονο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για το σύμπαν σε μια δεδομένη χρονική στιγμή με απόλυτο τρόπο. Δεν υπάρχει απόλυτος χώρος ή χρόνος ανεξάρτητος από τον παρατηρητή.

ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΤΑΙ,ΕΝΩ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΝ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ. ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ.

Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια και δεν παρατηρούμε μόνο τον φυσικό κόσμο, συμμετέχουμε σε αυτόν με τις αισθήσεις μας αλλά και με τις σκέψεις μας. Συμμετέχουμε αδιάκοπα σε μια περίπλοκη και ψυχολογική διαδικασία, που ουσιαστικά παράγει όλα τα πράγματα του κόσμου.

ΖΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ; Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ Ή ΜΙΑ ΚΑΛΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ; (MATRIX). ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ ΣΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΟΝΤΟΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ; ΜΗΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥ ΣΕ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ;

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ, ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ ΑΠΑΛΑ ΜΗ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΕΙΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ!