Η ενασχόληση με τον αθλητισμό ανέκαθεν βοηθούσε τον άνθρωπο σε σωματικό, πνευματικό και ψυχικό επίπεδο...
Στην Ομηρική εποχή οι γυμναστικές και αθλητικές δραστηριότητες συνίστανται από αγώνες και παιδιές. Γινόντουσαν για λόγους θρησκευτικούς, σε περιπτώσεις χαράς ή πένθους, για ψυχαγωγία και για απόδοση τιμών στους Θεούς.
Ο Πλάτωνας θεωρούσε ότι η καλλιέργεια του σώματος μέσω της γυμναστικής και η καλλιέργεια της ψυχής μέσα από την μουσική αποτελούν τους βασικότερους στόχους που πρέπει να επιτύχει η παιδεία ώστε να δημιουργηθούν άνθρωποι ολοκληρωμένοι και έτοιμοι να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Επιπλέον υποστήριζε πως η γυμναστική αποτελεί μέρος της ιατρικής καθώς εξυπηρετεί και αυτή θεραπευτικούς σκοπούς.
Ο Αριστοτέλης, μαθητής του Πλάτωνα, θεωρεί την γυμναστική επιστήμη αυτοτελή και διαχωρίζει τους γυμναστές με τους παιδοτρίβες. Οι γυμναστές είναι γνώστες της θεωρίας, της εκτέλεσης και του αποτελέσματος των γυμναστικών ασκήσεων ενώ ο παιδοτρίβης γνωρίζει την τέχνη της εκτέλεσης των ασκήσεων. Επηρεασμένος από τον Πλάτωνα ίδρυσε τη φιλοσοφική σχολή του κοντά στο γυμναστήριο Λύκειο κοντά στον ναό του Λυκείου Απόλλωνα, ανάμεσα στο Λυκαβηττό και στον ποταμό Ιλισό και αρχικά ήταν αφιερωμένη στην λατρεία των Μουσών. Ο Αριστοτέλης αναφέρει τέσσερις τομείς πάνω στους οποίους θα πρέπει να βασίζεται η αγωγή των νέων σε μια πολιτεία: ανάγνωση, γραφή, γυμναστική και μουσική. Η γυμναστική χρησιμεύει στη διάπλαση του σώματος, δεν πρέπει όμως οι ασκήσεις να είναι βάναυσες, γιατί αλλιώς το άτομο θα γίνει «θηρίο», και η θηριωδία δεν είναι ταυτόσημη με την ανδρεία. Επιπλέον πίστευε στην αρμονική και μεθοδική επιβάρυνση, κυρίως στους νεαρούς αθλητές, αναφέροντας ότι η υπερβολική άσκηση είναι αντίθετη με την αρμονική ανάπτυξη του σώματος.
Την εποχή της Αναγέννησης (15ος-16ος αιώνας) αναγεννάται το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα και επανέρχεται η γυμναστική των αρχαίων. Φιλόσοφοι και Ιατροί ασχολούνται και συγγράφουν περί της γυμναστικής.
"νους υγιής εν σώματι υγιεί" που έλεγαν και οι πρόγονοι μας!
