Όλοι μας έχουμε στον δικό μας χώρο έναν ΚΑΘΡΕΦΤΗ. Καθημερινά περνάμε από μπροστά του, ετοιμαζόμαστε και κοιταζόμαστε ξανά και ξανά. Άλλοτε απογοητευόμαστε με το είδωλο που ΚΑΘΡΕΦΤΙΖΕΤΑΙ και αρχίζουμε να νιώθουμε μειονεκτικά, και άλλοτε θαυμάζουμε το είδωλο μας υπέρ του δέοντος, καταλήγοντας τις περισσότερες φορές στον ναρκισσισμό.
Είτε μας αρέσει είτε όχι το παρουσιαστικό μας, "ΕΓΚΛΩΒΙΖΟΜΑΣΤΕ" μέσα στον καθρέφτη και χάνουμε την επικοινωνία με τον εαυτό μας. Κυκλοφορούμε στους δρόμους και ΖΟΥΜΕ φορώντας πάντα μια "ΜΑΣΚΑ"για να γινόμαστε αρεστοί. Υποδυόμαστε έναν ΡΟΛΟ για τον οποίο δεν ήμασταν προορισμένοι να παίξουμε ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ.
Αν καθίσουμε μπροστά από έναν καθρέφτη ήρεμα και ήσυχα θα παρατηρήσουμε σιγά σιγά το πρόσωπό μας να γίνεται σαν ένας άδειος καμβάς. Εκείνη τη στιγμή αρχίζουν να απλώνονται μέσα στον καθρέφτη όλα μας τα συναισθήματα, παρατηρούμε να περνάνε μπροστά από τα μάτια μας τα γεγονότα και οι στιγμές της μέχρι τότε ζωής μας ενώ παράλληλα αντιλαμβανόμαστε και το πέρασμα του χρόνου.
Έρχεται κάποτε η στιγμή που ο καθένας από εμάς πρέπει να κοιτάξει στον "καθρέφτη" του και να αντιμετωπίσει τη συγκλονιστική του αποτύπωση που τον καθιστά το κέντρο του σύμπαντος. Πόσο όμως έτοιμος είναι ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει την προβολή της μοναξιάς του και όχι της μοναδικότητάς του, όπως πιστεύει; Και τι γίνεται με τις σκιές των άλλων που θαμπώνουν την εικόνα του;
Ο καθρέφτης μπορεί να αναδειχθεί ένα μέγιστο εργαλείο αυτογνωσίας και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ανακάλυψη του εαυτού του πίσω από τις ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ και τις ΜΑΣΚΕΣ στο ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
