Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016





Ο εγωισμός έχει πολλές μορφές. Κρύβεται πίσω από ψεύτικες ελεημοσύνες και  φιλανθρωπίες,  υποκριτικά λόγια  αγάπης και ευσπλαχνίας, υποτελείς  στάσεις θεοσεβείας, επιδείξεις ηγεμονίας και πολλά άλλα.  Πίσω από ναρκισσισμούς μεγάλης αυταρέσκειας και πόζες ανυπόστατης  υπεροψίας. Είναι πάντα παρών σε ένα ΕΓΩ, όχι ως ανάληψη ευθύνης, αλλά ως  μανιώδης επιβεβαίωση της σπουδαιότητος μιας υπερφίαλης αλαζονείας. Όσο πιο  «μικρός» ο άνθρωπος, τόσο πιο μεγάλη η κραυγή  του » εγώ» μιας ανεξέλεγκτης υστερίας, ακόμη και από νοικοκυρές που επιστρέφουν από το σούπερ μάρκετ μιας καταναλωτικής μανίας.
Ο εγωισμός καταναλώνει πολύ ενέργεια στην άνοδο της ασημαντότητος.  Ένας από τους λόγους της δημοφιλίας των κοινωνικών δικτύων είναι ακριβώς αυτή η ψευδαίσθηση μιας δυστυχισμένης ύπαρξης  του ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ και όχι του ΕΙΝΑΙ. Η ψευδαίσθηση πως έχει 1000 ή 5000 φίλους, ενώ, στη πραγματικότητα, ζήτημα αν έχει δυο,τρία άτομα κοντά του, αληθινά.
Ο εγωισμός αντιμετωπίζεται με προσοχή και με στρατηγική στην καθημερινή ζωή γιατί δεν είναι εύκολο να ανιχνευθεί.Τα Ομηρικά Έπη μας διδάσκουν πως να σπάσουμε τον καθρέπτη της αυτοαντανάκλασης μας με οδυσσειακή μαεστρία. Πως, ο Οδυσσέας αντιμετώπισε τον δικό του εγωισμό φθάνοντας στην Ιθάκη μετά από τέτοια δύσκολη διαδρομή. Ο καθένας θα ήθελε να ξεκουραστεί και όπως ο Αγαμέμνων να δοξασθεί. Έτσι ντύνεται τα ρούχα ενός ανώνυμου κουρελή για να διαπιστώσει τα πραγματικά αισθήματα των ανθρώπων, τις σκέψεις τους, τις αντιδράσεις τους, τις επιλογές τους. Δοκιμάζει όχι μόνο αυτούς που αγαπά, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του σε ό,τι πολύ αγαπά. Και σίγουρα θέλει πολύ κουράγιο αυτό και φαίνεται πως ο Οδυσσέας τόχει, όπως έχει και επίγνωση της αξίας του, αλλά δεν θέλει να την χρησιμοποιήσει με ιδιοτελή σκοπό. Του αρκεί όμως το ΕΙΝΑΙ και δεν θέλει να καταναλωθεί στο ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ.
Η τελευταία δοκιμασία στη οποία υποβάλλει ο Οδυσσέας τον εαυτό του, σπάζοντας τον καθρέπτη της αυταρέσκειας και του εγωισμού είναι να παρουσιασθεί χωρίς τίποτα, με τα ρούχα ενός ζητιάνου κουρελή, αλλά τόσο αξιοπρεπή.

Αυτή είναι η δική μου εκδοχή στο ομηρικό μύθο, γιατί θεωρώ πως οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι στις επιλογές τους, είτε καλές, είτε  κακές.
Είτε στις δυστυχίες τους, είτε στις ευτυχίες τους.
Και ….να ζήσουνε με αυτές. Όπως, τους αξίζει, και όπως λέει και ο μεγάλος μας ποιητής Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ:
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Σπάζοντας τον καθρέπτη της αυτοανάκλασης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου